دلایل زنده نگه‌داشتن واقعه عاشورا و عزاداری امام حسین (ع)

ـ امام حسین(ع) حق بزرگی به گردن اسلام و مسلمین دارد و همان‌گونه که خود فرموده است ایشان ادامه‌دهنده راه جدش رسول خداست.

ـ در تجدید خاطره امام حسین(ع) آموزنده‌ترین دروس تربیتی وجود دارد. با زنده نگه‌داشتن یاد امام حسین(ع) تمام ملکات و کرامات انسانی، از قبیل آزادگی، عزت‌نفس، شجاعت، عدالت و… زنده می‌ماند.

ـ تجدید خاطره امام حسین(ع) ترویج پرهیزکاری، ایمان و آمادگی برای دفاع از ارزش‌های والای اسلامی است.

ـ ائمه اطهار(ع) همواره پیروان و دوستان خود را به تشکیل مجالس سوگواری امام حسین(ع) توصیه کرده‌اند.

 چرا برای امام حسین (علیه‌السلام) بیشتر از دیگر امامان عزاداری می‌شود؟

جواب این است که ائمه شیعه دوازده نفر هستند که شیعه معتقد به عصمت آنان است. آن بزرگواران به‌تناسب شرایط و موقعیت‌ها، بهترین و مناسب‌ترین تصمیم‌گیری‌ها را کرده‌اند. هدف همه آنان اعتلای اسلام و اجرای احکام نورانی دین بوده است.

یکی از عقاید مسلم شیعه که برگرفته از روایات هست، این است که اهل‌بیت کلهم نور واحد یعنی همه آنان یک نور واحد می‌باشند و البته اگر یکی بر دیگری فضیلتی داشته باشد، درک آن در امکان انسان‌های محدود نخواهد بود و مراتبی است متعلق به خود معصومین.

بنابراین هیچ فرقی بین ائمه اطهار (علیه اسلام) وجود ندارد؛ به عنوان مثال اگر امام حسن(ع) در شرایط عاشورای سال ۶۱ قرار می‌گرفت، همان تصمیم را می‌گرفت که امام حسین(ع) گرفت و برعکس.

علت عزاداری برای سید الشهداء بیشتر از دیگر ائمه(ع)

۱- تأکید خاص پیامبر(صلی‌الله علیه و اله وسلم) و سایر ائمه معصومین(علیه‌السلام) بر گریه بر حسین(ع) مقتل خوارزمی، ج ۱، ص ۸۸ ـ ذخایر العقبی محب الدین طبری، ص ۱۱۹ ـ کنزالعمال ج ۲، ص ۱۲۳

۲ ـ گریه بر حسین(علیه اسلام) در واقع فریاد ستمدیدگان علیه ستمگران است. عزاداری برای امام حسین(ع) گریه‌ای سرخ و اعلام آمادگی برای قیام و خون است. شوراندن شیعه بر ظلم و درس دفاع و حفظ تشیع حتی به قیمت جان است.

۳ ـ همان‌طور که ذکر شد ائمه اطهار با دشمنانی هم‌دوره بودند که کینه و عداوت خویش را حداقل در ظاهر پنهان نگه می‌داشتند. آنان خود را خلیفه مسلمین می‌دانستند و جانشین پیامبر و سعی می‌کردند ظواهر دینی را در بین مردم حفظ کنند؛ ولی یزید این‌چنین نبود.

در دوران خلفا حتی شهادت بسیاری از ائمه به دست خلفا به علت تبلیغات و دیکتاتوری مزبور مخفی مانده بود؛ و گاه مردم تقابل و رویارویی ائمه(ع) با آنان را نیز به‌ وضوح درک نمی‌کردند؛ و بالطبع شهادت آنان نیز شور و انقلاب حساسیت ایجاد نمی‌نمود؛ اما مقوله حسین بن علی(ع) چیز دیگری است. با شهادت امام حسین(ع) شرایطی پدید آمد که همه این تزویرها فروریخت. احیاء این حماسه استمرار این افشاگری در طول تاریخ است.

به‌طور خلاصه، عزاداری دلیلی بر شرافت یکی بر دیگری نیست و فایده عزاداری برای شخص ائمه(ع) نیست، بلکه برای رشد و تعالی خود ما است.
شیعه در غم همه ائمه (علیهم‌السلام) غمگین و در شادی آنان خوشنود است.

اما این‌که شکل عزاداری چگونه باشد بحث دیگری است. شاید نتوان همه اشکال عزاداری را تأیید کرد؛ اما قدر مسلم این است که مسئله بیش از هر چیز به عرف جامعه مربوط است؛ عرفی که نمی‌بایست باارزش‌ها و احکام اسلامی منافات داشته باشد.

فرآوری و تنظیم مطلب : سایت رهبران شیعه